ΟΙΚΙΑ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ 2/4/2011
Φίλοι μου αγαπημένοι,
Σήμερα ζήσαμε ιστορικές στιγμές! Κι όχι μόνον αυτό, δώσαμε μεγάλη χαρά στον Μίκη. Κατάλαβε ότι δεν είναι μόνος.
Ο Μίκης κάποτε ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους. Όποιος έμπαινε στο σπίτι του τον αγκάλιαζε. Σιγά σιγά όμως μετά τις συνεχείς προδοσίες από τους ίδιους τους συντρόφους του, σταμάτησε να αγκαλιάζει τους ανθρώπους. Έδειχνε την αγάπη και την αποδοχή του μόνον με το βλέμμα ή το χαμόγελο του.
Σήμερα, ύστερ' από πολλά πολλά χρόνια αγκάλιασε πάλι ανθρώπους. Μας έσφιγγε έναν-έναν στην αγκαλιά του. Οι κοπέλες κούρνιασαν για μια στιγμή στην αγκαλιά του αλλά κι εκείνος έγερνε απαλά το κεφάλι του δείχνοντας μας έτσι την εμπιστοσύνη του. Ακούμπησε επάνω μας. Δεν έχουμε πλέον άλλο δρόμο παρά να τιμήσουμε αυτήν την εμπιστοσύνη. Δεν αμφιβάλλω για κανέναν μας.
Σήμερα ο Μίκης έπαψε να νοιώθει μόνος, ύστερα από πολλά πολλά χρόνια μοναξιάς. Αυτό που κάναμε ήταν κάτι πολύ σπουδαίο και πολύ μεγάλο. Δώσαμε χαρά κι ελπίδα στον Μίκη.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, δεν ξέρω τι θα γίνει στη συνέχεια. Ξέρω όμως ότι σήμερα μπήκαμε κάτω από τις φτερούγες εκείνου του Αρχάγγελου Μιχαήλ που γράφω στο έργο μου. Κι αυτό είναι η παρακαταθήκη μας για την υπόλοιπη ζωή μας. Εμείς σήμερα τραβήξαμε ψηλά, πολύ ψηλά, δύσκολο πια να χαμηλώσουμε, δύσκολο να ξανάβρουμε το μπόι μας, που θα 'λεγε κι ο Ρίτσος. Θα τιμήσουμε τους προγόνους μας και τους νεκρούς μας. Και "θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση".
Είμαι ευτυχισμένη. Για εκείνον και για εμάς. Αλλά είμαι περισσότερο ευτυχισμένη που έζησα μαζί σας αυτές τις στιγμές και που θα αγωνιστώ μαζί σας. Βάγια μου και Ευδοκία, μπαμπά Γιάννη και μαμά, Ελένη μου και Χριστίνα μου γλυκιά, Χρήστο και Χρήστο και Ρούλα, Ανδρέα και Αλεξάνδρα μου, κάνουμε το εγώ ΕΜΕΙΣ.
" Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας
Τραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα 'ρχότανε φορτωμένες πολύχρωμα
οράματα.
Αυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές
Χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας
Μερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι
Λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν
Άνοιξη."
Μανώλης Αναγνωστάκης, Μίκης Θεοδωράκης
Κι αυτό Βάγια μου είναι αγάπη.
Με αδελφικούς χαιρετισμούς
Αναστασία
2/4/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου